Historia powstania przychodni dla bezdomnych w Warszawie
Wszystko zaczęło się w stanie wojennym. Do Komitetu Prymasowskiego przy ulicy Piwnej w Warszawie przywożono, między innymi leki z Paryża, przysyłane przez lekarzy ze stowarzyszenia Medecine du Monde, którzy zaproponowali, żeby w Polsce powstał oddział ich organizacji. W roku 1986 na spotkaniu w kościele św. Krzyża dwunastu polskich lekarzy i przedstawicielka Medecine du Monde zdecydowali o utworzeniu oddziału polskiego organizacji. Przewodniczącym został prof. Zbigniew Chłap z Krakowa. W 1991 prof. Chłap zaproponował dr Marii Czarneckiej zorganizowanie poradni dla bezdomnych. Problem chorych bezdomnych dostrzegli najpierw lekarze kolejowi pracujący na Dworcu Centralnym. Do nich zgłaszała się duża grupa ludzi, którzy nie mieli ubezpieczenia, dowodów osobistych ani stałego adresu i nie byli objęci opieką medyczną w państwowych przychodniach, a wymagali pilnie pomocy lekarskiej. Zorganizowanie przychodni dla bezdomnych stało się sprawą pilną. Dużą pomoc okazała dr Alina Margolis, członkini Medecine du Monde, która pracowała w takiej poradni we Francji. W tym okresie przewodniczącą oddziału warszawskiego Lekarzy Świata była Beata Osipiak, która pomogła w znalezieniu lokalu i organizacji poradni. Lokal otrzymaliśmy przy ul. Powsińskiej, obok dużej noclegowni prowadzonej przez stowarzyszenie M. Kotańskiego. Kierownikiem noclegowni był pan Łagodziński, który okazał nam dużo życzliwości rozumiejąc jak ważne jest powstanie takiej przychodni. Poradnia składała się z dwóch pokoi lekarskich i pokoju przeznaczonego na aptekę z darów. W noclegowni wyodrębniona była 40 łóżkowa sala, w której mogliśmy umieszczać naszych chorych. W poradni pracowały dwie pielęgniarki na etacie oraz sześciu lekarzy wolontariuszy. Środki na pensje dla pielęgniarek oraz utrzymanie poradni (media itd) otrzymywaliśmy z urzędu miasta oraz urzędu marszałka. Przychodnia ta funkcjonował przez dwa lata, przewinęło się przez nią kilkaset potrzebujących osób. W 1993 MON wymówiło nam lokal, ponieważ w tym miejscu miało powstać Muzeum Katyńskie.
Nasze liczne interwencje i przedstawiane argumenty, zwłaszcza dr M. Sielickiej-Grackiej, nie przyniosły rezultatu. Pomoc przyszła od ks. Czarnowskiego, który prowadził noclegownię dla bezdomnych przy ulicy Wolskiej 172. W tym lokalu udostępnił nam dwa małe pokoje na gabinety lekarskie. To było stanowczo za mało dla naszych potrzeb. Konieczne było pozyskanie własnego lokalu na poradnie. Tutaj bardzo nam pomógł urząd Miasta Stołecznego Warszawy, a szczególnie Pan naczelnik Mirosław Starzyński. Otrzymaliśmy zezwolenie na wybudowanie przychodni na placu przy noclegowni. Aby moc realizować nasz plan trzeba było załatwić mnóstwo formalności, np. uzyskać zgodę na przyłączenie prądu, wody, czy odprowadzenie ścieków. Udało nam się dostać dwa kontenery od budowniczych metra. Kontenery te musieliśmy przewieść na własny koszt z Ursynowa na Wolę. I ocieplić je z zewnątrz. Pieniądze na tę inwestycję otrzymaliśmy z budżetu Miasta, a na wyposażenie od lekarzy francuskich. Powstała zupełnie przyzwoita poradnia o powierzchni 100 m2, składająca się z czterech gabinetów lekarskich (chirurgiczny, stomatologiczny i dwóch ogólno lekarskich), rejestracji, magazynu i dwóch toalet (dla personelu i dla pacjentów). Oficjalne otwarcie przychodni nastąpiło 15 grudnia 1994 r. Obecni byli: przewodniczący prof. Zbigniew Chłap, przedstawicielka francuskich Medecine du Monde, przedstawiciele władz miasta oraz personel pracujący w poradni. W tym czasie przewodniczącą oddziału Warszawskiego Lekarzy Świata została dr M. Sielicka-Gracka, a kierownikiem przychodni dr M. Czarnecka. W przychodni pracowało 10 lekarzy (dwóch chirurgów, dwóch stomatologów, dermatolog, neurolog, laryngolog i interniści), trzy pielęgniarki i jedna pomoc dentystyczna. Lekarze na ogół pracują jeden dzień w tygodniu nie pobierając za to żadnego wynagrodzenia. Każdy pacjent przyjmowany jest z szacunkiem i sympatią. Po zdiagnozowaniu otrzymuje potrzebne leki z dokładnym wyjaśnieniem, jak ma je przyjmować.
W razie potrzeby mamy możliwość kierowania pacjenta do izby chorych w sąsiedniej noclegowni, gdzie mamy 10 łóżek. Jeżeli zachodzi taka potrzeba kierujemy pacjentów do szpitala. Pacjenci ze schorzeniami dermatologicznymi (owrzodzenia podudzi, odmrożenia, ropne zapalenia skóry i inne) są opatrywani przez pielęgniarki w gabinecie zabiegowym.
W 1996 powstała Rada Opiekuńcza przy Prezydencie Warszawy skupiająca wszystkie placówki działające na rzecz bezdomnych. Przewodniczącą Rady została siostra M. Chmielewska. Zebrania rady odbywają się raz we miesiącu, za każdym razem w innej placówce. W tych zebraniach zawsze bierzemy udział wymieniamy się naszymi doświadczeniami i problemami.
Praca w przychodni dla bezdomnych działa trochę jak narkotyk. Jak się zaczęło pracować to trudno jest z niej zrezygnować. Przykładem tego są nasi lekarze i pielęgniarki. Wielu z nas pracuje prawie od początku powstania przychodni do chwili obecnej. Najdłużej pracuje M. Czarnecka, potem M.Sielicka-Gracka, Janina Gałwa – stomatolog, Krzysztof Nowicki, Stanisława Łukasik, Hanna Meissner. Nieco później podjęli pracę Stanisław Strómiłło, Ewa Opalińska-Ciszek, Monika Madalińska, Krystyna Stopczyńska, Róża Czempas, Arkadiusz Michalski. Pracują u nas dorywczo studenci medycyny. Andrzej Bielasik pracował jeszcze jako student z nami na Powsińskiej, i do tej pory utrzymuje kontakt. Aktualnie Janek Kamiński, student V roku włącza się w wiele prac na rzecz przychodni. Z pielęgniarek najdłużej, od 1993 roku, pracuje Agnieszka Fil, od kilku lat pracują Małgorzata Szewczak, Agnieszka Nocuń i Grażyna Rutkowska. Nie żyją już trzy lekarki, które z nami współpracowały Halina Tomecka- stomatolog, Agnieszka Czerniawska-Beylin- chirurg i Wilhelmina Gęda- neurolog. Przestały pracować ze względu na stan zdrowia i wiek, bardzo zasłużone pielęgniarki Wanda Wandurska i Anna Mutter.
Kierownikiem poradni do roku 2011 była M. Czarnecka, a od 1 czerwca 2011 została dr Aneta Obcowska, najmłodsza z lekarzy, wspaniały chirurg i człowiek. 31 grudnia 2013 roku dr Obcowska zrezygnowała z funkcji kierowniczej, którą przejęła, 1 stycznia 2014, Agnieszka Fill, doświadczona pielegniarka i mgr socjologii. Tę funkcje sprawuje do chwili obecnej.
W przychodni dysponujemy bazą danych osobowych,w której zarejestrowani są wszyscy podopieczni, obecnie w liczbie 13 tysięcy 305 osób.
W 2014 przyjęto 7161 pacjentów. Od roku 2010 lekarze stomatolodzy objęli opieką dzieci z najuboższych rodzin. Działalność naszej przychodni i została zauważona i doceniona przez różne podmioty, o czym mogą świadczyć liczne wyróżnienia i nagrody. Krzyżem Komandorskim orderu Odrodzenia Polski zostały odznaczone przez prezydenta RP, M. Sielicka-Gracka w roku 2011, a M. Czarnecka w 2015. Ponadto otrzymaliśmy nagrodę burmistrza dzielnicy Wola za wybitne osiągnięcia w pomocy społecznej, w 2009 wyróżnienie dziennikarzy Gazety Stołecznej„Stołek”, w 2013 roku Totus za ofiarną i skuteczna pracę na rzecz najuboższych.
W tym samym roku M. Czarnecka i M. Madalinska otrzymały nagrodę niezależnej Fundacji Popierania Kultury Polskiej POLCUL. Dr Aneta Obcowska została Społecznikiem Roku tygodnika Newsweek również w 2013.
W 2014 roku specjalne wyróżnienie w kategorii Miłosierny Samarytanin roku 2014 przyznano pracownikom przychodni dla bezdomnych.
Oczywiście, jak większość organizacji pozarządowych mamy trudności finansowe, ale dzięki osobistym znajomościom udało się pozyskać kilku sponsorów. Ostatnio dużą pomocą okazał się koncert charytatywny zorganizowany w Teatrze Kamienica, w dniu 14.04 2015.
Od 1996 przychodnia wpisana jest do rejestru niepublicznych zakładów opieki zdrowotnej.
